Monday, June 24, 2013

Out of Proportion

When things are on joyful moments with bountiful amount of inspiration things are going down easy. Woke up each day with a new hope to dream-off and smile that’s been in this face ever since everything is going on to the light, but light has been shattered it recoils back to its void space where time stops. Motivation and small amount of hope vanish in thin air. With a weak knees, this self falls down and shed tears to the Almighty Creator, within this lips no others words to speak but a question “Why?” with a pounded heart it beats like nothing before, blood rushing in and out this veins, like a superhighway were cars goes to its speed limits. To be calm is not an option but here with a weak body for 4 days with no food to eat, fasted so that this request may granted but to no avail, failure comes knocking on my front door. My mind stops working, it automatically turn off to stop the damage intake but the heart receive all the reality.

When things all run out, all I have left is words, I have failed to hear my God’s voice, silence echoes in my mind as the hands of darkness reached through me grabs every limbs of my body yet I struggle, I beg to my God to save me from this emotion, save me from destruction. I ask “Am I not enough?, why such fate falls unto me? I ask with full of hope yet failed?” for the first time I felt a phobia on love. I sit, I stand, I kneel and I walk in and out with a heavy burden, the air in my room feels so heavy and filled with questions of regret and frustration, until I’m so weak to continue and lie down the bed, still this tears keeps on flowing down until I fell in deep slumber.


I eat bitterly the next day still picking up the pieces that shattered from unbearable shock with tears falls on my plate. I ate a spoonful of sorrow.

Wednesday, June 19, 2013

Questions

How can a broken pieces be mended?
how can suffering and pain be ended?
How can past mistakes be amended?
in my thoughts questions are suspended

What shall I speak in my confession?
What should I do to show affection?
What is this fear of rejection?
Uncertainty revolves in motion

Where to ask for guidance?
Where to hold on for assurance?
Where to seek for alligence?
I knock on the door for assistance

When shall an Apol fall on a tree?
When shall the perfect time be?
When will it be into reality?
waiting with hopeful possibility

Why do wall so thick and tall?
Why does past be so hurtful?
Why do I love and still be joyful?
to God I beg to answer my call.

Monday, June 17, 2013

Paghanga

(Original Composition not Edited)
Nakatunganga at nagiisip sa mga bagay bagay na hindi naman maabot. Sa mga nakalipas na may mga hatid na aral mga pasakit na nagmamarka ng sugat ng kahapon. Ako’y kasalukuyang nasa opisina ngunit ang isip ko’y nasa pagmamay-ari ng iba, napupuno ng hiwaga at kagalakan dulo’t ng pag-ibig na hindi maipagsigawan. Sa likod ng aking isipan ay ikaw ay hinahanap, tunay ngang hindi mapipigilan ang puso pag tumibok na ngunit nananaig ang desisyong may mas mahalaga pa kesa sa sariling kagustuhan. Nagtiis at nagpipigil dahil ang lahat ay maykapanahunan, akala ko’y hindi na ako iibig pa ngunit ang akala’y hindi pala, pinilit kong ituon ang aking isipan at pagtingin sa Panginoon at ang hiwaga ng pag-ibig ay aking naintindihan, malayong malayo sa estilo at pagtuturo ng mundo, kaya pala walang nagtatagal sa kapanahunan ngayon dahil mali ang turo at pakikitungo sa taong iniirog. Nagpatuloy akong mag-aral at naliwanagan  sa turo ng Amang nasa langit ay aking naintindihan, ang pag-ibig palay hindi pang-dalawahan lamang kundi pang-tatluhan kasama Siya na may akda ng pag-ibig. Kay sarap isipin ang proseso ng pagmamahal at dapat ngang unahing hanapin ang kapanatagan ng sarili sa Kanya at siya na aking Panginoon ay magbibigay ng kanyang anak na mahalaga sa kanya, isang prinsisa na binago Niya.
Dito ko nalamang isusulat ang mga bagay nanasa aking isipan, sa lugar na ikaw, ako at ang Ama ang may alam. Hindi ko man alam ang iyong nakaraan ngunit, nararamdaman kong ang bigat ng iyong sugat at sa panahon parin ngayon ay di pa tapos ang Panginoon sa pag susulsi sa puso mong may biak. Alam kong nagging malaki ang epekto nito sa pagbabago sa pakikitungo mo sa mga lalaki at hindi ko rin mabatid na may mga Lalaki naming nag-iingat para maitaas ang respeto at hindi maidamay ang mga lalaking tapat, ngunit iba na talaga ngayon, tanging ang Panginoon nalamang ang makakagabay sa taong para sa iyo. Iniisip ko ano man ang dangatan nito ay maykagalakan akong natoto akong magmahal ng hindi inuuna ang sariling kagustuhan kundi ang paglago para sa Ama. Hindi pala sa padalus-dalus na paraan ito nagiging epektibo kundi ang pagbabago muna ng Ama sa isang nilalang na magiging kabagay mo at mag-iingat na maykasamang takot sa Kanya. Napagkakasya ko nalamang ang aking paghanga sa iyo sa aking isipan kasama ng dasal na naway maging karapatdapat para sa iyo. Mahirap itago sa puso ang mga bagay na taon ang pagpipigil.

Sa mga salita ay hindi ka na ata naniniwala sa mga pakikitungo at pagpaparamdam ng ibang kalalakihan makuha lamang ang iyong atensyun. Mahirap man makipagsabayan ngunit nakapako na sa aking isipan na ika’y ligawan. Masaya akong dahan-dahan ng nagiging maliwanag ang nakatago ng lihim at naghihintay nalamang ng tamang nalalapit na mga araw. Isang kang babaeng dapat hangaan sa iyong paninidigan at katayuan lalo na sa espiritwal na aspeto ang pagmamahal mo at pakikitungo sa Ama. Dito ko nalamang sinusulat baka ma overheat ang aking isipan dahil sa pagsusulat nalamang maibsan itong naguumapaw na nararamdaman, pagpasenxahan muna Ate Apol sa iyo ako’y humahanga lamang.